چهارشنبه بیستم آبان یكی از سیاه ترین روزهای زندگی هنری من بود. شركت ماهور در این روز اثری با صدای من منتشر كرده بدون رضایت و حتی بدون اطلاع خودم. سالها پیش آهنگساز جوانی آلبومی به من پیشنهاد می دهد و من با صداقت برای شنیدن این اثر اشتیاق نشان می دهم و در همان زمان اتودی بر روی آن می خوانم. پس از مدتی به دلایلی از حضور در اثر انصراف می دهم اما فایل صوتی نزد آهنگساز جوان باقی می ماند. پس از گذشت حدود چهار سال مطلع می شوم اثری با صدای بنده برای اخذ مجوز به دفتر موسیقی ارشاد ارجاع شده. با كمی تحقیق مشخص می شود این اثر همان اثر آن آهنگساز جوان است كه شركت ماهور بر روی آن درخواست مجوز نموده است. نامه ای به دكتر پیروز ارجمند، مدیر كل وقت دفتر موسیقی می نویسم و از ایشان می خواهم با توجه به عدم رضایت بنده از اعطای مجوز به آلبوم مذكور ممانعت شود. جناب ارجمند پس از بررسی و كشف صحت ادعای اینجانب از این آلبوم سلب مجوز می نمایند. تا اینكه پیروز ارجمند از مدیریت دفتر موسیقی استعفا می دهد و درست در هفته‌ی اول كار سرپرست جدید، شركت ماهور مجدداً آلبوم را به دفتر موسیقی جهت مجوز ارجاع می دهد. دوباره همان نامه ای كه به دكتر ارجمند نوشته بودم را به سرپرست جدید دفتر موسیقی می نویسم. ولی این بار پاسخ این است:
ما مجوز می دهیم شما از طریق محاكم قضایی پیگیر حقوق خود باشید.
و شركت ماهور اثر را منتشر می كند و سیاه ترین روز زندگی حرفه ای ام به لحاظ تضییع حقوق مادی و معنوی من رقم می خورد.
به راستی ما در چه فضایی زندگی می كنیم؟؟
چه كسی باید حامی حقوق هنرمندان این سرزمین باشد؟
چه كسانی به عنوان ناشرین با سابقه‌ی موسیقی در این حوزه فعالند؟
آیا هركسی فایل صوتی از هر هنرمندی دارد حق انتشار دارد و هنرمندان باید از این پس در محاكم قضایی جلو میز قاضی چانه زنی كنند تا حقوق خود را استیفا كنند؟
برای شركت ماهور متاسفم. از شركت محترمی كه برای خرید آلبوم “صوفی” هفتصد هزار تومان به ما می پردازد و برای فروش یك كارتن صد تایی از همان سی دی به خودمان یك ملیون و دویست هزارتومن مطالبه می كند شاید بیش از این انتظاری نباشد.
بله به راستی كه چهارشنبه بیستم آبان یكی از سیاه ترین روزهای زندگی هنری من بود.
نامه به مدير وقت دفتر موسيقی، شانزده خرداد نود و چهار
پاسخ مدير وقت دفتر موسيقی، بیست و هشتِ شهریور نود و چهار
نامه به مدير وقت دفتر موسيقی، چهارم مهر نود و چهار
